نگاهم به قاب عکسی افتاد که سال‌هاست بر دیوار دلم خودنمایی می‌کند. قاب عکسی که هر بار به آن خیره می‌شوم، عطر دلتنگی مادربزرگ را به مشامم می‌رساند. وقتی چشمانش را در آیینه آن قاب می‌بینم، تمام ناگفته‌های قلبش را می‌فهمم؛ دارد قربان‌صدقه پدرمیرود و همین حس، دریای چشمانش را متلاطم می‌کند.
ننه جان آهی می‌کشد و زمزمه می‌کند: “آن روزها…” و بعد، خاطره ای را برایم تعریف می کند . “تو پنج شش ماهه بودی که پدرت، در سال‌های آخر جنگ، ردای سربازی پوشید و راهی جبهه‌ها شد. من مانده بودم و دلتنگی نور چشمم. نه خبری، نه نامه‌ای… صبح تا شب چشمم به در بود، به امید خبری از او که شاید مرهمی بر زخم دلم باشد.
یادم می‌آید تو را در آغوش گرفتم و جلوی همین قاب عکس بردم. با چشمان معصوم و دستان کوچک کودکانه، به عکس پدرت نگاه می‌کردی و با “قان قان” گفتن‌هایت، می‌خواستی او را در آغوش بگیری. من با بغضی که راه گلویم را بسته بود، زمزمه کردم: “بابا کو؟” و تو، با آن زبان شیرین و ناتوانت، فقط کلمه “بابا” را گفتی. همان یک کلمه، قند در دلم آب کرد. محکم در آغوشت گرفتم، بوسه‌ای از عمق وجود بر صورتت نشاندم و اشک‌هایی را که بی‌اختیار جاری شده بودند، با پشت دست پاک کردم. فقط دعا کردم که پدرت زود برگردد…
همان لحظه بود که از ته دل فهمیدم راست می‌گویند؛ دخترها واقعاً بابایی هستند.”
#به_قلم_خودم
#دفاع مقدس
✍️زهرا قپانوری
تلاقی عشق و ایمان
آن روزها را در قاب کوچک تلویزیون سیاه و سفید دیده بودم.
جوانانی که سربند یا حسین مظلوم قوت قلبشان بود و قدم در راهی می گذاشتند که شاید دیگر باز گشتی نداشت .
سربازان وطن ،گاه در قامت یک پدر، فرزند کوچک خودرا که درکی از وداع نداشت ؛اول به خدا وبعد به پناه امن آغوش مادر می سپردند و گاه در قامت یک همسر ،از عشق زمینیشان دل کنده ودل داده ی عشقی دیگر می شدند ،قلبشان را به عقلشان پیوند داده و دل به جاده سرخ شهادت می زدند .
آنان شجاعتی داشتند بی نظیر و عزمی داشتند استوار و می دانستند که هیچ گاه با شهادت نمی میرند .همان طور که خدا در قرآن می فرماید :وَلَا تَحۡسَبَنَّ ٱلَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ ٱللَّهِ أَمۡوَٰتَۢاۚ بَلۡ أَحۡیَآءٌ عِندَ رَبِّهِمۡ یُرۡزَقُونَ.
#به_قلم_خودم
✍️زهرا قپانوری
از روز هشتم ،نهم مهر که تانکهای عراقی تا فلکه ی راه اهن جلو امده بودند .مردها به فکر افتادند در خلال تخلیه ی خانواده ها ،دخترها هم از شهر خارج شوند . ما از ان روز این زمزمه ها را می شنیدیم ولی اهمیتی نمیدادیم .کار به جایی رسید که گفتند :جهان ارا گفته بود خواهر ها باید بروند . حرف همه ما این بود که چرا باید برویم ….
قسمتی از کتاب دا نویسنده سیده زهرا حسینی